ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ ΚΕΦ ΚΒ [176-193]

176.
Και  με το θάνατο, τι θα γίνει με το θάνατο;
Νάρκωση και λήθη είναι ο θάνατος πριν το σωματικό θάνατο.
Ο συμβιβασμός και η συμφιλίωση ή η άγνοια της πραγματικότητας θετική κι αρνητικής.
Όσο για την αρνητική πλευρά μας τη ζούμε τη νοιώθουμε και γευόμαστε τους καρπούς της αλλά μας τη τρίβουν στη μούρη και ξένοι και δικοί μας.
Μα καλά μόνο αυτή υπάρχει; Δεν υπάρχει και η άλλη πλευρά;
Εκείνη θα πρέπει να τους τη τρίβουμε εμείς στη μούρη και να τους τη ξύνει καλά σα γυαλόχαρτο για να μανιώνουν και να γίνονται πιο αυστηροί και πιο αιχμηροί να μας κρατούν ξάγρυπνους.

Αυτός είναι ο στόχος του παρόντος.
Δεν πεθαίνει κανείς πριν το θάνατο μόνο αδιαφορώντας για την κακή αλήθεια αλλά εξίσου ίσως και παραπάνω αν δε γνωρίζει τη καλή αλήθεια.
Αυτή όλοι τη θεωρούν αυτονόητη, και για τούτο στρέφουν τη κριτική τους μόνο στα αρνητικά, ποτέ δεν επαινούν το καλό, ποτέ δεν το ψάχνουν, ποτέ δεν το αναδεικνύουν, ποτέ δεν το αναλύουν.
Είναι θέμα που δεν ενδιαφέρει υποτίθεται.
Είναι θέμα άνευρο και βαρετό.
Κι όμως με μια σταγόνα μέλι πιάνεις πιο πολλές μέλισσες από ότι με ένα ασκί χολή.

Με τον έπαινο μαθαίνουν οι άνθρωποι με τον αληθινό, καλό λόγο που τόσο σπανίζει και τόσο σπουδαίο ρόλο παίζει.
Όχι κολακείες αυτές αντηχούν κούφιες και παράφωνες αυτές δεν είναι αλήθεια αυτές διαβρώνουν και κάνουν κακό.
Μιλώ για τη θετική πλευρά του κόσμου, για την επιδίωξη τους στόχους, το σκοπό, τον τρόπο, τα νοήματα τις έννοιες, την πρόταση, ομιλώ για το παράδειγμα.


177.
Η μεταθανάτιος ζωή υπήρχε από την αρχαιότητα ονομαζόταν: ο κάτω κόσμος του Άδη.
Ο χριστιανισμός τον είπε παράδεισο και κόλαση.
Ο θάνατος κι ο χάρος πάντα ένας εχθρός του βίου, ποτέ φίλος, ένας ξένος στη καλύτερη των περιπτώσεων, κι όμως είναι ο πιο διδακτικός εχθρός, ο πιο δηκτικός ξένος.
Το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου είναι ότι θα πεθάνει.

Η ζωή σαν σε επίγειο παράδεισο δεν μπορεί να ανταλλαχθεί με την υπόσχεση μέλλουσας μετά θάνατο ζωής, κάνεις δεν ανταλλάσει το τώρα με το άδηλο μέλλον ούτε τότε ούτε τώρα.
Το ίδιο ισχύει με την κατάργηση του παραδείσου, την επίγεια κόλαση.
Κάθε πράγμα στο καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο.
Όταν ο χάρος θα είναι εδώ εμείς θα έχουμε φύγει.
Αλλά όλα εδώ πληρώνονται καλά και κακά.

Αυτό που τονιζόταν και τότε και τώρα είναι πως η ζωή μοιάζει σαν την ιστορία μικρό κομμάτι  της ύπαρξης μας είναι συνειδητό και γνωστό.
Ούτε το πριν ούτε το μετά είμαστε σε θέση να ξέρουμε ή να μάθουμε.

Άρα μόνο μας καθήκον το τώρα και ο καλύτερος δυνατός χειρισμός των πραγμάτων ώστε να αποκτήσει τις βάσεις του εδώ και τώρα ο παράδεισος μας που μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές.

Η χαρά της ζωής τι άλλο είναι παρά αυτός ο επίγειος παράδεισος που ο Ελληνικός πολιτισμός πρότεινε πριν το Χριστό.
Αν η αγάπη, η πίστη, η ελπίδα δεν εμπλουτίσουν τη ζωή της σοφίας και τη σοφία της ζωής τότε τι μένει;
Χριστός και Έλληνες λέγανε "μόνο καλή καρδιά μένει τίποτε άλλο".
Απλή επιδίωξη και πόσο δύσκολο να το καταφέρει κανείς.

180.
Κωμικοτραγικό να  αντέχεις στη ζωή λιγότερο από ότι την αγαπάς.
Να την αγαπάς τόσο που να μην αντέχεις άλλο να διαλύεσαι μέσα της.
Η οριακή ευτυχία να χάνεσαι σε ότι αγαπάς περισσότερο.
Να ερωτεύεσαι σαν το γέρο κάποια που δεν μπορείς να την αντέξει η υγεία σου, σαν το καλοφαγά που σκάει από την αφθονία.

181.
Η ελληνική μελαγχολία γεννιέται από το ανικανοποίητο από την υπερβολική αποδοχή της ζωής.
Ο ελληνικός έρωτας για τη ζωή γεννάει βαθιά γνώση της.
Η γνώση είναι χαρά και λύπη μαζί είναι απόλαυση και αποκάλυψη είναι έκπληξη και απογοήτευση.
Όπως όλοι οι έρωτες δίνει ζωή και παίρνει χαρά σε αντάλλαγμα.

182
Όσοι αγάπησαν πολύ αυτό τον τόπο πέθαναν νέοι αγωνιζόμενοι, ή κατάντησαν τρελοί γιατί οι αγώνες τους δεν ευοδώνονται.

183.
Η Ελλάδα είναι μια απαιτητική ερωμένη τα θέλει όλα ή τίποτε.
Πολλοί της γυρίζουν τη πλάτη για αυτό το λόγο, αλλά ο έρωτας τους σιγοτρώει όσο κι αν πάνε μακριά όσο κακό κι αν της κάνουν.
Γιατί ξέρουν ότι δικαίως είναι τόσο απαιτητική προσφέρει το παν σε αντάλλαγμα.

184.
Πότε θα εμφανιστεί το πραγματικό πρόσωπο πίσω από τη λάσπη και τα στολίδια;
Τότε θα λάμψει η αλήθεια και η ζωή για όλο το κόσμο.

185.
Το πρόσωπο της Ελλάδας που μέρη τόσα φαίνονται  και μέρη είναι κρυμμένα, θα σε έκαιγε τόσο φώς.

186.
Το Ελληνικό φως. Μεγάλη ανάσα και όπλο θανατερό.
ΕΝ ΔΕ ΦΑΕΙ ΚΑΙ ΑΛΕΣΣΟΝ
Λίγοι τολμούν να κοιτάξουν.
Όλοι όσοι κοιτάξουν λάμπουν σαν το φεγγάρι ή και φωτίζουν σαν άλλοι ήλιοι.
Οι υπόλοιποι βρίσκονται ή στο όχι ή στο ίσως
από φόβο, από φθόνο ή από σκότος.

187.
Έντονες αντιθέσεις: το έντονο φώς δημιουργεί με την έλλειψη του τεράστια σκιά, σκοτάδι ολάκερο.
Αντίθετες γνώμες κι αντίρροπες και κραυγαλέες, αξιοζήλευτες.

188.
Έλληνας: τραγική και κωμική στιγμή του ανθρώπου όπως και αν έχει διδακτική και ψυχαγωγική.

189.
Μάρτυς μου ο θεός
τίποτε πάνω από αυτή τη πατρίδα και το φώς της δεν αγάπησα περισσότερο.

                              . 

190.
Φυσικά έγραψε ο ένας Νίκος- Δήμου- για τη δυστυχία του να είσαι έλληνας και ο άλλος Νίκος-ο Καββαδάς- για την ευτυχία του να είσαι Έλληνας

191.
Γιατί υπάρχει αυτή η δυστυχία, εχθρός του καλού το καλύτερο.

192.
Να όμως που γράφοντας για τη δυστυχία έγραψε και για την ευτυχία: του να μην είσαι Έλληνας!.

193.
Δεν έγραψε όμως για την δυστυχία του να μην είσαι Έλληνας.
Πολύ περισσότερο δεν έγραψε για την:
ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ.

συνέχεια >>>