ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ ΚΕΦ Β[31-41]

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΕΖΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
31.
Προσπαθούμε οι Έλληνες να υπερβούμε τη πεζή πραγματικότητα σε κάθε τομέα.
Όμως μετά υστερούμε σε αυτή τη πεζή πραγματικότητα των υλικών αγαθών.
Βλέπετε όσοι είναι απολύτως προσανατολισμένοι σε αυτήν την πραγματικότητα σαν άλλες χελώνες στο μύθο του Αισώπου, περνάνε το λαγό που δεν τα υπολογίζει και πολύ τα πράγματα.
Όμως ο λαγός, αν και χάνει στον αγώνα με τη χελώνα, δεν είναι παρά ευτυχής, επειδή η φύση του τον στόλισε με γρηγοράδα, κι ας χάνει καμιά φορά.

                    32.
Όταν οι Έλληνες επικεντρωνόμαστε στην υλική πραγματικότητα γινόμαστε ιδιαιτέρως πετυχημένοι [βλέπε τον Ωνάση] αλλά δυστυχείς.



ΠΕΡΙ  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΦΙΛΟΠΡΩΤΙΑΣ
 33.
Μας αρέσει  η καλοπέραση, κι έτσι όταν χρειάζεται -δηλαδή πάντα - γινόμαστε πολυπράγμονες για να το πετύχουμε.
Μετά ξεκουραζόμαστε στο πολλαπλάσιο επειδή εφαρμόζουμε το:
 "δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο".
Αυτή η τάση της ελάχιστης προσπάθειας για το μέγιστο αποτέλεσμα μας κάνει  πολυπράγμονες, ευρηματικούς και προφανώς αποτελεσματικούς.

Το ιδανικό μας είναι:
Ευρυμάθεια αφενός, και εξειδίκευση αφετέρου.
Σφαιρική γνώση της πραγματικότητας επιτυγχάνουμε με μεγάλο εύρος γνώσεων σχετικά επιδερμικό.
Αυτή είναι η υποτιθέμενη ημιμάθεια των Ελλήνων για την οποία κατηγορούμαστε ενίοτε από δικούς μας και ξένους ως ξερόλες και ημιμαθείς. Φαίνεται πως είμαστε όντως και τα δύο με την καλή όμως του όρου έννοια.
Αφετέρου επιδιώκουμε την εξειδίκευση ώστε σε ένα τουλάχιστο τομέα να είμαστε  βαθιοί γνώστες.
Αυτή, η δειγματοληπτική εμβάθυνση μέχρι το μεδούλι, γίνεται επειδή , πιστεύουμε στην αρχή της αναλογικότητας του παντός: 
"όλες οι αλήθειες, στο τέλος συμβάλουν σε μια",
Αυτή την Αρχή, το Λόγο, το Θεό, τη Ψυχή, τη Φύση όπως θέλει το λέει ο καθένας.
Όπως φαίνεται, όσοι το πιστεύουμε αυτό, πιστεύουμε και πως αυτή η αλήθεια διέπει το σύνολο των πραγμάτων ως συνδετικός κρίκος, και για τούτο πρέπει να είναι ανεξάρτητη της εφήμερης πραγματικότητας, δηλαδή ανεξάρτητη από χρόνο ύλη και τα σχετικά.

Έτσι δημιουργήθηκαν η φιλοσοφία που δημιουργεί τη σοφία δια της θεωρίας  και οι επιστημονικοί τομείς της.
Αυτή την επιλογή της Ευρυμάθειας και  της εξειδίκευσης τη βρίσκουμε.
στον ορισμό του τζέντλεμαν.
Παρόλο που προέρχεται από την Ελληνική παιδεία,  κράτησαν τον τύπο κι έχασαν την ουσία.
Εμείς θέλουμε τη γνώση για τη σοφία και κείνοι για το σθένος.
Αυτή είναι η ουσιωδέστερη διαφορά μεταξύ του Ελληνικού πολιτισμού και του λεγόμενου Δυτικού ή ψευδοελληνικού θα έλεγα.
Άρα
Αισθανόμαστε και συναισθανόμαστε περισσότερα από όσα μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, λόγω εξάσκησης σε βάθος χρόνου χιλιάδων ετών  προσηλωμένοι στου σωστούς στόχους:
''Πνεύμα και Ηθική'' που έλεγε κι ο Αυλωνίτης...

Το κυριότερο είναι πως μπορούμε να κάνουμε τα δεκαπλάσια από αυτά που υποσχόμαστε, αλλά περιοριζόμαστε να υποσχόμαστε λίγα αλλά καλά.

Σε αυτό συμβάλει και η σάτιρα προσπαθεί να διαβρώνει το μύθο μας κι όπου αυτός είναι κίβδηλος το καταφέρνει.
Προσπαθεί έτσι να πλήττει  και την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση μας στην εικόνα που έχουμε για εμάς ώστε να έχομε μετριοφροσύνη και αυτοσυγκράτηση ενίοτε το καταφέρνει.

Χάρη της  αλήθειας να πούμε και κάποια άλλα πράγματα με το όνομα τους.
Πότε γίνονται αυτά που περιγράψαμε παραπάνω;
Όταν υπάρχει ιδανικό περιβάλλον: ελευθερία, μπέσα και δικαιοσύνη σεβασμός. Αλλιώτικα...!
Είναι δίκοπο μαχαίρι η καπατσοσύνη, πότε εργαλείο, πότε φονικό όπλο.
Δίνει ευελιξία χελιού κι ότι αυτό σημαίνει.
                       
Η φιλοπρωτία δεν είναι μόνο αρετή, όπως και η ικανότητα  μπορεί να γίνει από ύψιστη αρετή χείριστο ελάττωμα.
Αν η φιλοπρωτία δεν επιτυγχάνεται υπό προϋποθέσεις [δηλαδή αρετή, γνώση, ήθος, αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια] ξεπέφτει σε φιλονικία.
Η φιλονικία γεννά ραδιουργία και κακουργία, μετατρέπεται σε μετάλλαξη αλαζονείας και εγωισμού και οδηγεί σε καιροσκοπισμό, δημαγωγία και τυραννία μικρής ή μεγάλης κλίμακας αναλόγως των δυνατοτήτων. 
Από κωμωδία μέχρι τραγωδία.


Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΔΙΔΑΧΕΣ ΖΩΗΣ 34.
Από την βαθύτατη και οξυδερκή παρατήρηση και γνώση της πραγματικότητας και της ουσίας της ζωής, πηγάζει η τραγωδία και η κωμωδία.
Συγκρούσεις και φαινόμενα που:
-κυριαρχούν σε προσωπικό, κοινωνικό, και πνευματικό επίπεδο υψίστης βαθμίδος

 -είναι δοσμένα με ακρίβεια αν και μεταφορικά και διέπονται από λεπτές ισορροπίες.
-Μυθολογία-

 -δεν μπορούν να διαθέτουν την παραμικρή υπερβολή γιατί καταντάνε ή βαρύγδουπα ή γελοία,

Αποτελούν την ύψιστη διδασκαλία του λαού την τελειότερη ψυχαγωγία από  την αρχαιότητα έως σήμερα.

                    35.
Άλλωστε η διαφορά ανάμεσα σε τραγωδία και κωμωδία είναι περισσότερο θέμα οπτικής γωνίας και διάθεσης παρά περιεχομένου.

                    36.
Τόσο ο τραγικός όσο και ο κωμικός ήρωας έχει μέτρο, λογική, σωστή αίσθηση σοβαρότητας ή περιπαικτικής διάθεσης αναλόγως.
Είναι οι επιλογές του που τον κάνουν ήρωα όχι η φύση του.
Πολλές φορές όντας απλός  πολίτης τα βάζει με θεούς και... άρχοντες.
Δεν έκανε μυθοπλασία ο συγγραφέας, ούτε κωμωδίας ,ούτε τραγωδίας δίδασκε το μύθο με τη δική του οπτική γωνία στηριζόμενος στο μύθο, που ήταν γενικά γνωστός και πανάρχαιος.
Στην Ελληνική τέχνη δεν έχουμε υπέρ- ήρωες ακόμη και οι λεγόμενοι ημίθεοι ήταν υπαρκτά πρόσωπα με εξωπραγματικά κατορθώματα.
   
37.
Υπάρχουν διάφορες αγωγές για να συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με τη πνευματικότητα του, η πιο υψηλή  είναι η θρησκεία, αμέσως μετά είναι η θεατρική διάθεση, τραγική ή κωμική.
Οι Έλληνες και με τις δυο αυτές αγωγές τα πήγαν υπέροχα διαχρονικά, αν και τα δύο θα πρέπει να ξέρουμε, είναι ενασχόληση με τα θεία.
Το θέατρο προέρχεται από μετεξέλιξη ιερής τελετουργίας.
Αλλά και με τα δύο η σχέση είναι ιδιαίτερη: στενή μεν αποστασιοποιημένη δε.
Κοντά στη εκκλησία  στα διδάγματα της μακριά  όμως από το παπαδαριό μη πιάσουμε και ψείρες...
Δεν κάνει το ράσο το παπά αλλά ο παπάς το ράσο.


                    38.
Κωμικοτραγική η ζωή μας όπως παντού στο κόσμο, απλά πιο κωμικές και πιο τραγικές μαζί οι κορυφώσεις λόγω ιδιοσυγκρασίας, ιστορίας και συγκυριών των Ελλήνων.

Η ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ                    39.
Μαθαίνουμε να συμπεριφερόμαστε τόσο στη δυστυχία όσο και στην ευτυχία σαν να επρόκειτο για δυο απατεώνες!
Ούτε πολύ γέλιο ούτε πολύ δάκρυ, ώστε να μην υπερβάλουμε.
''Μηδέν άγαν" [μην υπερβάλεις] και
"μέτρον άριστον"[άριστο είναι το μέτρο]

                    40..
Με αυτή τη κουμπωμένη εκφραστικότητα που πρέπει να ξεθυμάνει σιγά -σιγά για να μην καταρρεύσει, κάτι πρέπει να παίζει το ρόλο μιας βαλβίδας εκτόνωσης ασφαλείας.
Όπως με το νευρικό κλονισμό, ο συντετριμμένος άνθρωπος ,από δεινά που τον βαραίνουν, εκτονώνεται αυτόματα, χωρίς να τρελαθεί.

Η μουρμούρα, μου φαίνεται, είναι αυτός ο μηχανισμός, και είναι νομίζω έμμεση έκφραση αντοχής στα πάνδεινα, που έχει περάσει ο κόσμος μας στις ατελείωτες περιπέτειες του:
κατακλυσμοί, σεισμοί, λιμοί, πόλεμοι, γενοκτονίες, σκλαβιές, ταλαιπωρίες αβάστακτες και ανείπωτες
   41.
Απομεινάρι αυτού του σθένους της απαράμιλλης αντοχής κι ένας βαθύς αναστεναγμός με νόημα και  τη φράση:
[-τι κάνεις;]
"έ ας τα λέμε καλά!" [και εννοεί κι ας είναι κακά και τρισάθλια]